Ik heb gebinged op Corona commentaren en voorspellingen de afgelopen weken. Ik hing aan de lippen van leiders en experts die voorspelden hoe lang dit gaat duren en hoe erg het zal worden. Ik begin nu de wijsheid te voelen die kankerpatiënten al leken te bezitten: we weten gewoon niks. Verwacht niet dat het leven voorspelbaar of eerlijk is. Probeer de situatie niet onder controle te krijgen met een geruststellende leugen of zelfverzekerde voorspelling. Erken de onzekerheid van dit spel tussen leven en dood.
Er is een vreemde helderheid die bij die erkenning vrijkomt. Je ervaart nederigheid als je beseft dat je niet de snode plannen bent die je voor je leven hebt gemaakt. Wanneer je plannen in duigen vallen, zit daaronder een stillere en betere jij.
We zien de wereld nu met quarantaine-ogen. We maken allemaal dezelfde ervaring door. Mensen in Rotterdam, Shanghai, Milaan en New York zijn verbonden door een virus dat ons herinnert aan het fundamentele feit dat we als mensen afhankelijk zijn van elkaar.
De grote paradox is natuurlijk dat we gescheiden moesten worden om ons verbonden te voelen.
Je ziet het pas echt nadat je het kwijt bent. Het is net als wanneer je verhongert en eten is het enige waar je aan kunt denken. Al die kleine sociale interacties die we als vanzelfsprekend beschouwden, lijken nu een traktatie. Je gaat haast missen hoe we allemaal voor ons uitstaarden in een volle lift.
De afwezigheid van verbinding maakt dat iedereen er meer naar verlangt. Mensen zijn daarbij geniaal in het vinden van manieren om elkaar aan te raken, zelfs als dat niet kan. Kijk b.v. naar de buurtkinderen die een celloconcert gaven voor het raam van een oudere dame in isolatie.
Het zal van ons allemaal een hardnekkige solidariteit vereisen om de komende maanden te doorstaan. We worden gek, verveeld, wanhopig op zoek naar normaal menselijk contact. Maar we zullen thuis moeten blijven voor het algemeen welzijn. Het is een vreemde vorm van heldendom waar deze crisis om vraagt. Juist degenen die volharden in het afwachten zijn helden.
En als dit allemaal voorbij is, hebben we een geweldige herstart nodig. Nadat we een groot sociaal festival hebben georganiseerd moeten we ons de voor de hand liggende vraag stellen: Waarom ontwikkelden we geen sterkere sociale banden toen we de kans hadden?
Ondertussen ben ik een Corona 4US playlist aan het samenstellen met daarin onder meer en onder andere:
“Don’t Stand So Close To Me” (The Police); “Dancing With Myself” (Billy Idol); “Life During Wartime” (Talking Heads); “It’s the End of the World as We Know It” (R.E.M.) en natuurlijk: “The End” (The Doors). Suggesties welkom! Klik hier voor de Corona Hot #100.
Robert Baars