Het is uiteindelijk meestal maar één zinnetje wat in ieders (onbewuste) gedachten voortdurend domineert.  Vaak is het iets in de trend van: “ik ben niet goed genoeg”, “ik hoor er niet bij” of  “ze begrijpen mij niet”. Het uit zich in de vorm van een emotie die ten koste van alles vermeden moet worden. En zo besteden we ons leven aan ergens het beste in worden of  in het middelpunt van de belangstelling staan. De bevrediging daarvan komt soms een moment maar verdwijnt altijd weer snel. Een scheef oog, een verkeerde opmerking en we zijn weer terug bij: ‘zie je wel, ik ben niet goed genoeg’. Het is als wankel lopen langs een ravijn. Omgekeerd komt het overigens net zo vaak voor. We vermijden dan elke uitdaging of maken onszelf onzichtbaar.

Natuurlijk vermommen we dit gevoel en ontkennen we ‘het zinnetje’. Anders is het allemaal te pijnlijk en te simpel. We zitten graag ingewikkeld in elkaar. Dat maakt ons uniek en belangrijk. We worden boos, schieten in zelfmedelijden of gaan dwangmatig gedrag vertonen. Of we zetten ons nog harder in. Keer op keer. Hetzelfde gedrag.  Hopend op een ander resultaat.